Als ik Jacowies uit school haal heeft zij een tekening gemaakt vor Arno. Arno? Wie is dat? Nou, je weet wel wel. Die jongen van het zwembad in Duitsland. O, natuurlijk. Arno was net als zijn ouders in Duitsland op vakantie. Als ik thuis ben mag ik hem dan bellen? Natuurlijk schat, maar je hebt zijn telefoonnummer niet. Jawel hoor, dat staat in mijn vriendenboekje.  Ik moet mijn tong afbijten om niet te zeggen: "Je gaat hem toch niet echt bellen of hij weet vast niet meer wie je bent". En dus als wij thuis komen belt Jacowies naar Arno. Na elkaar weer even te hebben voorgesteld (wat ik heel goed kan horen vanuit de keuken) is het plotseling heel erg stil. Een tijdje later hoor ik dat de telefoon uitgezet wordt. Met een grote glimlach komt Jacowies de keuken in en zegt; "Mam, we hebben gefluisterd", en verdwijnt dan snel naar boven.

Jacowies komt helemaal blij uit school. Ze heeft een uitnodiging gekregen voor een slaapfeestje. Als ik de uitnodiging lees moet ik Jacowies meteen teleurstellen. Het is namelijk net op de dag dat wij naar Oostenrijk op de wintersport gaan. Huilend en ontroostbaar zit Jacowies op de fiets. Zelfs als we thuis zijn moet zij nog steeds huilen. Felieke gaat Jacowies troosten en komt aanzetten met een................. pleister.

Net klaar met hardlopen dacht ik even relaxed de krant te kunnen lezen. Komt de glazenwasser langs. Aangezien de binnenkant van de ramen werkelijk nog smeriger zijn dan de buitenkant kom ik in actie. Zo heb ik dubbel resultaat van een ochtendje poetsen.

Als ik aan Frits meld dat mijn nieuwe lenzen niet helemaal scherp zicht geven komt hij met de handige mededeling dat ik misschien mijn lenzen verkeerd om heb ingedaan. Wat een verschil.