April2007

Home	April Klik op de foto voor groter!
	Maandagochtend 30 april Beroerd Het begon vanavond om een uur of 9. Het gevoel alsof ik ontzettend veel gegeten had. Na ongeveer 4 uurtjes slapen word ik wakker en heb nog steeds dat zware en volle gevoel in mijn maag. Er flitsen allerlei ziektebeelden door mijn hoofd. Na 3 huisartsenpostbezoekjes, klisma´s, obstipatie en darmafsluiting gedachten realiseer ik mij dat mijn maag na 3 zwangerschappen niet meer tegen "vette happen" kan zoals patat en pannenkoeken. Een halve pizza en een stuk aardbeien/slagroom/Mon Chou-taart is waarschijnlijk de oorzaak voor mijn slaapgebrek. Zondag 29 april De Klos Tijdens mijn ontdekkingstocht naar een betere skeelerroute kies ik er vandaag voor om eerst naar Schipluiden te gaan. Bij Schipluiden aangekomen moet ik kiezen. Of linksom, ik weet alleen niet hoe ik vandaar uit weer richting het Westland kom en beland dan altijd steevast richting Midden-Delfland en daar heb ik vandaag geen zin in. Dwars door het "centrum" van Schipluiden is ook geen feestje over al die klinkers. Optie 3 is rechtsom over de randweg. Helaas is daar geen fietspad en moet je dus net als fietsers heel dicht langs het randje rijden als je gepasseerd wordt door auto´s. Ik kies voor optie 3. Kijk nog eens goed achter mij om te zien of er veel auto´s achter mij rijden en maak vaart. Na ongeveer 50 meter kijk ik nog een keer achterom en zie tot mijn grote schrik een politieauto met zwaailichten de weg afzetten. Ik ben echt zwaar de klos. Ik blijf kalm en rijd rustig door terwijl er toch nog een paar auto´s mij voorbij gaan. Bij de eerst mogelijkheid ga ik naar rechts en verwacht elk moment een politieauto naast mij. Na een paar honderd meter geskeelerd te hebben en nog steeds geen politieauto die naast mij komt rijden, bedenk ik mij dat de politieauto waarschijnlijk een andere wegpiraat aangehouden heeft en heb ik heel veel mazzel gehad. Gelukkig heb ik vandaag een heerlijke skeelerroute ontdekt waardoor ik niet meer rechts om Schipluiden hoef. Mijn skeelerschoenen en ik kunnen inmiddels aardig goed met elkaar overweg. Ze bezorgen mij geen blaren en andere zere plekken meer onder andere door goede preventieve maatregelen. Zaterdag 28 april Steeds een beetje minder Ap (deel III) Als ik naar beneden kijk dan ziet mijn BH er een beetje gerimpelt uit. Cup D is niet meer. En (tijdelijk) een beetje minder Jacowies Na ongeveer 8 weken is het dan plotseling zover. Na weken van wiebelen en voorzichtig eten ging de eerste tand van Jacowies er heel onverwachts in bad uit. Natuurlijk in de vakantie zodat het nog een week duurt voordat ze het grote nieuws in de klas kan vertellen. Vrijdagavond 27 april Op de bonnefooi Zo eens per jaar worden onze mannen getracteerd op een etentje van de zaak. Vanavond gingen we naar Leiden. J.K. (partner van collega) werkt in Leiden en had zeer goede recensies over een Italiaan gehoord. Niet een standaard Italiaan met een menukaart, maar meer op basis van het tappa systeem. Je krijgt allerlei voorafjes, warme vleesgerechtjes en visgerechtjes en alleen het dessert kun je kiezen. Doe er nog flink een paar flessen rosé bij en je hebt een top avond. Alleen de weg er naar toe verliep niet helemaal vlekkeloos en werd ik er door Frits opgewezen dat het niet de eerste keer was dat we zonder adres ergens naar toe gingen. Een vriendin van mij woont in Antwerpen en gaf destijds een feestje. Het moet ergens in 1990 geweest zijn en Frits en ik kende elkaar nog niet zo lang. De straatnaam was iets met Jacobstraat en ik dacht dat vinden we wel. De Jacobstraat hebben we gevonden, maar de vriendin bleek in de Jacob Jacobsstraat te wonen. Ik wist deze keer dat wij bij een speciale Italiaan gingen eten en vond via internet het adres. Het routenet vond een goede route en we konden dus op pad. Parkeerplaats snel gevonden en toen maar eens richting het centrum gelopen. Op het briefje (dat nog in de auto lag) had ik gezien dat het in de buurt van de Vismarkt moest zijn. Daar aangekomen herkende ik echt geen ene straatnaam meer en besloten wij het maar eens te vragen. Bleken wij precies de verkeerde kant op gelopen te zijn vanaf de parkeerplaats, zodat wij het infobord ook nooit gezien hadden. Ik had er nl op gegokt dat we in het centrum van Leiden ook wel ergens een plattegrond zouden tegen komen. Als we dan eindelijk het restaurant ontdekt hebben schiet de twijfel weer naar boven. We zitten toch wel bij de goeie. Stel je voor dat ik het verkeerde restaurant op internet gevonden heb. Gelukkig zag ik al snel de auto´s van mijn collega´s staan en konden we 20 minuten later dan afgesproken aanschuiven. Vrijdagmiddag 27 april Vrijdagmiddagimpressie Donderdag 26 april Steeds een beetje minder Ap (deel II) Toen ik klaar was met werken en nog even bij de ingang zo vriendelijk was om de deur open te houden voor een mede huurder en zijn hond (een herder) (een grote herder) (niet aangelijnd) gebeurde het in een flits. Nu ben ik helemaal niet bang voor (herders)honden maar dat zou ik er wel bijna van worden. De herder liep langs mij heen en nam heel onverwachts een hap in mijn broek. Nu was het gelukkig een speelse hap, maar ik moet er niet aan denken als een van mijn (reuma)patiënten dit zou overkomen. Dit zou toch grote gevolgen kunnen hebben. Een vriendin van mij is zo bang voor honden dat ze aan elke baas van een hond eist om hem aan te lijnen. Ze vertrouwt geen enkele baas met hond. Misschien moet ik in de toekomst ook maar iets voorzichtiger zijn. Woensdag 25 april Steeds een beetje minder Ap Vanaf januari ben ik bezig en ik moet zeggen dat het mij eigenlijk redelijk makkelijk afgaat. Letterlijk gezien. In januari ben ik weer gegonnen met hardlopen en nu bijna 4 maanden later schrok ik mij vanmorgen wild. Ik zag namelijk op de weegschaal dat ik 76,8 kilo weeg. En dat te bedenken dat ik in januari vlak na de feestdagen 84,5 woog. Bijna 8 kilo ben ik al kwijt zonder Sonja Bakker en andere flauwekul. Bij mij werkt het best elke dag 2 keer op de weegschaal staan. Dan weet je precies wat en hoeveel je gegeten hebt die dag en ben je mijns inziens veel bewuster met je eetpatroon bezig. En verder veel bewegen, weinig en regelmatig eten. En voila in no time ben je 8 kilo lichter. Wat mij vanmorgen overkwam was wel even een schok. Ik had gedacht een 7 ons kwijt te zijn en het bleken er 12 te zijn. Waar een avondje skeeler training al niet goed voor is. De spierpijn waar ik op zat te wachten is ook uitgebleven, maar je weet nooit, misschien morgen. Dinsdag 24 april Voor alles is een eerste keer Vandaag heb ik voor het eerst in een Smart gereden. Als bijrijder weliswaar, maar toch. En ik heb vandaag voor het eerst meegetraind bij een "echte" skeelervereniging. Het viel mij reuze mee. Ik kon redelijk bij blijven. Mijn techniek laat natuurlijk nogal wat te wensen over, maar je kunt niet alles in een keer. Al moet ik daar altijd erg voor oppassen. Ik heb er nogal een handje van om alles in een keer goed te willen doen. Maar goed, zelf bochten maken (pootje over) lukte mij. Dat is vooral een kwestie van durven. Volgende week dinsdag ben ik zeker weer op de baan te vinden. Als het niet regent natuurlijk. Zaterdag 21 april Frustratie Van ellende en frustratie heb ik mijn skates maar weer tevoorschijn gehaald. Ben er blij dat ik ze niet al weg heb gedaan. Het zit namelijk zo. De skeelerschoenen die ik gekocht had zaten prima, maar mijn achillespees dacht daar anders over. Na 2 keer een half uurtje te hebben geskeelerd kreeg ik een onsteking aan mijn linker hiel. Door koelen en rust is het gelukkig weer over. Dus ging ik vandaag weer terug naar de winkel. Helaas bleken ze geen enkele schoen in maat 42 te hebben die op mijn frame past. Ze verwachten dat ze pas over 2 weken een nieuwe levering krijgen en hopen dat daar dan wel maat 42 bij zit, maar echt zeker zijn ze daar niet van. Nog 2 weken zonder skeelers en misschien wel langer. Ik ga een beetje twijfelen aan mijn aanschaf van het frame. Door zijn lengte passen namelijk niet alle schoenen op het frame. Nou ja, nog even afwachten en in de tussentijd maar blijven skaten. Jacowies verbaasde mij vandaag erorm. Ik heb met haar een rondje Harnaspolder geskate en ik moet zeggen dat het best goed gaat. Het wordt tijd dat ze een paar andere skates krijgt. Deze zijn van de rommelmarkt om uit te proberen. Woensdag 18 april De heg is weg (en voor de oplettende kijkerd, de bumper ook) Toen ik vanmorgen terug kwam van het boodschappen doen en een bezoekje aan het consternatiebureau (Felieke is nu 81 cm. lang en weegt 1140 gr. en doet het verder prima. Volgens de arts was ik een moedertje van 3 kinderen. Nou ja. En ze vroeg of Felieke nog met een fles met speen dronk. "Nee, natuurlijk niet"; loog ik. Ze nog vitamine D extra kreeg. Nee, daar begin ik niet aan want dat vergeet ik toch 9 van de 10 x. Ik ben meer van margarine op het brood en lekker veel buiten zijn). Afijn, toen we weer thuis kwamen was de heg weg. Frits had de heg op marktplaats gezet en tot mijn grote verbazing was er iemand geïntresseerd. De hoofdarrangeur van de zomerbloemtentoonstelling heeft 50 meter lugusterhaag nodig voor zijn creatie en kwam het gratis verwijderen en ophalen met wortel en al. Goeie deal. We gaan eind augustus maar eens een bezoekje brengen aan onze heg om te kijken hoe het er mee gaat. Zondag 15 april Ik ben er klaar mee Zoals het een goed oefentherapeut betaamd dacht ik altijd dat ik mijn lichaam goed kende. Ik neem op tijd rust als ik het druk heb. Ga nooit door met griep of een verkoudheid en zorg voor voldoende nachtrust. Dus meestal ga ik rond 22.00 uur naar bed. Een wijze les van mij: "Als je niet goed voor jezelf zorgt, dan kun je ook niet voor anderen zorgen". Totdat ik zwanger wilde worden. Na de eerste poging bleek ik prompt "overtijd" te zijn en dat terwijl ik altijd een zeer regelmatige cyclus heb. Ik was overtuigd dat ik zwanger was met alle symptomen die je maar kunt bedenken. Misselijkheid, zere borsten en moeheid. Dus ik meteen een test gekocht. Helaas, geen streepje. De dag erna werd ik ongesteld. "Maar ja", dacht ik nog, "het kan ook een bloeding van het innestelen zijn. Dus nog een test gehaald. Die was natuurlijk ook negatief. De maand erna was ik er weer van overtuigd dat het raak was. Mijn lichaam vertoonde volgens mij weer alle symptomen. Mijn lichaam besloot al snel aan alle onzekerheid een eind te maken. Twee dagen voordat ik eigenlijk zou menstrueren werd ik ongesteld. Na een paar onzekere maanden was het dan zo ver. De test was positief. Na een telefoontje aan de verloskundigepraktijk kwam er een mevrouw van Moeders voor Moeders langs. Voor de zekerheid doen ze nog een keer een zwangerschapstest .Ik was ontzettend zenuwachtig, want stel je voor dat ik toch niet zwanger zou zijn. Naast de vermoeidheid had ik immers totaal geen last van (ochtend)misselijkheid. Gelukkig bleek ik zwanger te zijn en na negen maanden was ik er van overtuigd dat ik zou bevallen van een jongetje. Na een in mijn beleving "lange" bevalling werd Jacowies geboren. Ook bij de volgende zwagerschapspoging liet mijn lichaamgevoel mij weer volledig in de steek en was ik bij de eerste poging er weer van overtuigd dat ik zwanger zou zijn. Gelukkig was het bij de tweede poging raak. Natuurlijk weer diezelfde onzekerheid toen Moeders voor Moeders langs kwam. Na negen maanden was ik er dit keer zeker van dat ik zou bevallen van een dochtertje dat Robine zou gaan heten. Wij zijn achteraf heel blij dat Lodewijk werd geboren want Robine vinden wij allebei geen leuke naam meer. Eén kind vonden wij gezellig, twee kinderen druk en drie kinderen chaos. Wij kozen voor chaos en toen Lodewijk 2½ jaar was gingen wij weer aan de slag. Nu zou je denken dat na 2 zwangerschappen je wel weet wanneer je wel of niet zwanger bent. Nou niet dus. Telkens als ik er van overtuigd was dat ik zwanger was, werd ik dagen van te voren al ongesteld en als je voorzichtig er misschien rekening mee houdt dat het wel eens zover zou kunnen zijn ben je na twee lange dagen wachten toch weer ongesteld. Na negen maanden toch gelukt. Diep van binnen wist ik dat het een jongetje zou worden al zei ik dat natuurlijk niet. Ik zat er immers al 2 keer naast. Tijdens deze zwangerschap verliep alles perfect en wist ik dat dit waarschijnlijk fysiek de "makkelijkste" zwangerschap zou zijn. Toch verbaasd het mij niet dat het achteraf mentaal de zwaarste was. Ik gaf namelijk inmiddels zwangerschapscursussen en "verwachtte" dan ook van mijzelf dat ik de theorie in praktijk moest kunnen brengen. Ook het feit dat de bevalling van Jacowies en Lodewijk onder begeleiding van dezelfde verloskundige was gebeurd en ik er op hoopte dat zij ook de bij de 3de bevalling zou zijn bracht een zekere druk met zich mee. De bevalling van de derde liet aardig op zich wachten. De verloskundige deed er alles aan om bij de bevalling aanwezig te kunnen zijn maar de bevalling wilde maar niet beginnen. Na 42 weken zwangerschap moest ik naar het ziekenhuis om een afspraak te maken om te worden ingeleid. De afspraak was dat als de bevalling diezelfde dag nog zou beginnen ik thuis mocht bevallen en vanaf de volgende dag zou het in het ziekenhuis gebeuren. Ik moest daarna nog even aan de monitor om de weeënactiviteit te meten en het hartje van de baby te controleren. Het kindje deed het geweldig maar de weeënactiviteit was laag. Wat een domper. Aangezien het wel aan het rommelen was besloot ik net als bij Lodewijk zijn bevalling op advies van de verloskundige frambozenbladthee te gaan drinken om de weeënactiviteit te stimuleren. ´s-Middags zat het huis vol visite en rende ik af en aan naar boven. De weeën werden heftiger al liet ik dat niet merken. Na het avondeten maar eens getimed hoelang de weeën aanhielden en om de hoeveel minuten zij kwamen. Na het nog een half uurtje te hebben aangekeken maar eens de verloskundige gebeld. Haar dienst zat er bijna op. Waarschijnlijk dacht zij even te kunnen constateren dat de bevalling was begonnen en vervolgens weer weg te kunnen. Helaas, geen 3 kindjes Meisenbacher op de wereld kunnen zetten.. Gelukkig bleek ik al aardig wat ontsluiting te hebben en besloot zij om ook deze bevalling te begeleiden. Na een "ontspannen" bevalling volgens de kraamhulp werd er geen jongetje maar een meisje geboren. Felieke. De volgende kraamhulp maakte na een paar dagen al de opmerkingen dat wij nog wel een kamertje over hadden voor een 4de kindje. Zelf had ik daar nooit bij stil gestaan. 3 was altijd mijn wens, maar 4 leek mij eigenlijk wel heel leuk en heel spannend. Ik schoof de gedachte voor mij uit maar het bleef toch in mijn hoofd zitten. Na mijn verlof bleek ik na 3 maanden werken er helemaal doorheen te zitten. Voordat ik volledig zou instorten heb ik toen besloten om tijdelijk te stoppen met werken. Ondanks het feit dat ik moeite had om mijn balans te vinden tussen gezin en werken polste ik Frits hoe hij dacht over een vierde. Zonder er over na te hoeven denken zei hij meteen ja. Ik had nog mijn twijfels maar die werden meteen weggenomen door zijn reactie. Ondertussen zat ik thuis en moest ik in verband met mijn verzekering naar de huisarts om te vertellen dat ik moeite had om gezin met werk te combineren en of zij maar meteen even het spiraaltje ,wat er overigens nog maar net inzat, wilde verwijderen, want waarom wachten met een vierde als de derde ook al niet zo snel ging. Afijn, wij zijn nu een jaar bezig en behoorlijk wat teleurstellingen en zwangerschaptesten verder. De laatste keer dat ik ongesteld werd was ik voor het eerst niet teleurgesteld maar eigenlijk opgelucht. Ik zit net weer lekker in mijn vel. Letterlijk en figuurlijk. De extra kilo´s van de zwangerschappen ben ik bijna kwijt. Ik geniet van de vrijheid die ik steeds meer krijg omdat de kinderen groter worden. Voorlopig zal Tiemen Ulrich (de leuke meisjesnaam hebben wij al gebruikt) dus even moeten wachten en misschien wordt hij wel nooit geboren. Mocht ik toch binnen nu en een paar maanden zwanger blijken te zijn dan is het (natuurlijk net als bij de andere 3) Frits zijn schuld. Alleen moet hij mij deze keer dan wel flink dronken hebben gevoerd of vreselijk hebben verleid. Vrijdag de 13de Pechvogel(tje) Nu ik dit aan het schrijven ben realiseer ik mij opeens dat het vrijdag de 13de is. Het doet mij eigenlijk niet zoveel. Felieke daarintegen zal daar na vandaag heel anders over kunnen gaan denken. Tijdens het strijken achter de strijkmachine is het haar gelukt om in de weinige momenten dat ik even aan het dagdromen ben haar vingertjes tussen de hete plaat te leggen. De arme schat. Het resultaat is dat van twee vingertjes (de middelste en haar ringvingertje) haar vingertopjes ontvelt zijn. Eerst gekoelt onder de kraan. Tegerlijkertijd even goed nadenken. Na de vingertjes nog eens te hebben bekeken stel ik vast dat het hier gaat om een eerste graads verbranding.. Dus na het koelen losjes een pleister er omheen en proberen schoon te houden. Dit wordt een dag met een huilend meisje (en terecht) dat de hele dag bij mamma op schoot wil zitten om te voorkomen dat er nog meer ongelukken gebeuren. Woensdag 11 april Voor een oplettende lezer Er blijken soms wat onduidelijkheden op de site te staan, zoals het stukje dat ik in januari schreef. Bij deze zal ik dit met dik gedrukte letters uitleggen. Woensdag 24 januari Even bijkletsen II Vervolg van dinsdag (lees eerst dinsdag 23 januari) Heb gisteren geen tijd meer gehad om verder te vertellen dus doe ik het maar vandaag.Ik was aan het vertellen dat de klas begon met 10 meiden. 1 is afgehaakt, 1 vertrokken naar het buitenland. Nog 8 over. 1 is gestopt met werken de ander werkt alleen in het bedrijfsleven. Nog 6 over. 1 studeert binnenkort af, verkoopt haar praktijk en vertrekt met vriend naar Zurich. Altijd handig zo´n adresje in de buurt van de bergen i.v.m. wintersport of halverwege de vakantie naar Italië. Van de 10 werken er dus nog 5 echt als oefentherapeut in een eigen praktijk. Van de 8 hebben er 7 kinderen. De meeste 2 maar ook 1 en ik drie dus gemiddeld hebben we 2 kinderen. We doen het (vrijen dus, om ongewenste bezoekers op de site te voorkomen zal ik niet het s woord gebruiken) ook allemaal nog regelmatig. Hoewel 1 x per maand natuurlijk ook regelmatig is. Denken nog niet aan scheiden of het verbreken van de relatie. 4 zijn er getrouwd en 3 wonen samen. 1 gaat binnenkort samenwonen.Het gekke is dat we op de opleiding zo intensief met elkaar om zijn gegaan dat we, als we weer bij elkaar zijn, meteen weer in oude patronen vervallen. We lijken wel een roedel. Je hebt altijd wel iemand die iets nuttigs wil doen. Iemand die een spelletje wil doen. Het allemaal wel best vindt. Vroeg op is en zorgt dat de rest dat ook is. Als laatste naar bed gaan en iemand die de laatste roddels weet of juist wil Maandag 9 april Nieuwe tuinset Nou ja, nieuw. Tweedehands. De picknick tafel die al 7 jaar in de tuin staat is schots en scheef en zit voor geen meter. Hij is al ruim dertig jaar oud en niet meer geschikt voor onze achtertuin. Nu hebben wij 4 heerlijke stoelen en een tafel. Deze is wat aan de kleine kant voor vijf personen. Dus nu nog op zoek naar een grote tuintafel. Zondag 8 april Pasen thuis Voor het eerst in 7 jaar ben ik thuis met pasen. Normaal gesproken ben ik met pasen op tournooi, maar een aantal Hugenootjes vindt het te koud begin april en vandaar dat wij dit jaar met pinksteren op tournooi gaan. Deze keer wordt het Mechelen in België. Vandaar dat ik mij nogal heb uitgesloofd voor een echte paasbrunch. Maar eerst moeten er natuurlijk paaseieren gezocht worden, paaseieren geverfd worden en paasbrood gebakken worden. Ik ben een echt ontbijt/brunch mens en de rest van de familie zal het weten ook. Na dit uitgebreide ochtendritueel wordt er lekker in de tuin gespeeld. De a.s. oprit wordt uitgetest op de hoeveelheid zon en we dagdromen over de toekomstige verbouwing. Dit alles wordt afgerond met een etentje bij mijn ouders samen met Streep en haar gezin. Een perfecte 1ste paasdag dus. Zaterdag 7 april Boel te vertellen Vorige week zaterdag was dan eindelijk de CAIW 21,5 km loop. Ik deed niet mee aan de 21,5 km maar aan de 10,3 FM nogwat run. Vorig jaar liep ik de 10,3 km in 1.03.31 u. Ik had zeer goede hoop dat ik toch wel de 10 km onder het uur zou lopen. Helaas, niet gelukt. Ik kwam net over het uur bij de klok en finishde uiteindelijk in 1.03.03. Een halve minuut van mijn PR gelopen. Mijn eindtijd viel een beetje tegen maar ik had verder wel heel lekker gelopen. Vandaag heb ik dan mijn lang verwachte skeelerschoenen gekocht. Het bleek een hele onderneming te zijn. Gelukkig hadden ze deze keer wel schoenen in mijn maat en kon ik dus gaan passen. Na een paar schoenen te hebben geprobeerd kwam ik uit op 2 schoenen die goed leken te zitten. 1 daarvan kon onder invloed van warmte helemaal naar de vorm van mijn voet gemaakt worden. De andere had dat niet. Nadat het eerste paar in de oven was geweest en nog warm aan mijn voet ging leek het erop dat deze schoen helemaal geweldig zat. Dus gingen de schoenen nogmaals in de oven en daarna werden de schoenen onder druk helemaal tegen mijn voet aangeduwd. Met nog wat onderhoudsmateriaal en een rem ging ik helemaal blij naar huis. Eerst alles in elkaar gezet en geschroeft en dan skeelers aan een gaan. Helaas. Bij het aantrekken voelde ik het al. Doordat de schoen helemaal was afgekoeld bleek er toch een heel irritant randje in allebei mij schoenen te zitten. Het deed dusdanig pijn dat ik nauwelijks een slag kon maken. Gelukkig kon ik nog voor sluitingstijd de schoenen ruilen voor het andere paar. Ik had beloofd aan Jacowies dat we vanavond zouden gaan skaten/skeeleren en moest en zou dus vandaag een paar nieuwe schoenen hebben. Het valt trouwens niet mee om te skeeleren. Als je aardig kunt skaten betekent dat niet automatisch dat je aardig kunt skeeleren. Donderdag 5 april We zijn er weer! Onze ´hoster´ vond dat het noodzakelijk was om onze mail en website niet meer actief te houden. En dat alles omdat we een rekening niet betaald zouden hebben! Ok ik ben soms een beetje laat, maar een openstaande rekening van april 2006. Dat moet me toch opgevallen zijn. Maar na een week kunnen we weer melding maken van onze avonturen. Op 1 april hebben we een puzzelrit in Limburg gereden, meer info hier en hier. Verder kan ik het niet laten om een fototje van m´n poetswerk te laten zien, ook de grijze onderdelen zijn weer zwart (en dan bedoel ik niet m´n haar):

copyright © Ap en Frits Meisenbacher -Mei 2007